We zijn er weer....

...en voelen ons nog als een vis in het water
Tijd voor een update vanuit het verre oosten; we zijn niet van de aardbodem verdwenen, en beloven beterschap op vele fronten! Ondertussen veel gedaan natuurlijk!

Half mei ben ik (Bart) naar Kampot geweest, samen met de mountainbike club, voor een pittige tocht naar de top van Bokor hill. Al eerder had ik deze onbegaanbare weg kunnen verkennen tijdens een tripje naar de top achterin een pick-up truck, en toen leek het me al erg interessant om dat met de fiets te doen – nu dus waargemaakt… en dat viel nog best tegen!! Overal stenen en gaten, wat uitermate goede concentratie vergde anders lag een frontale klap op de grond op de loer. Na 3.5 uur dan eindelijk op de top, waar ik heerlijk verrast werd door een ontzettende regenbui. Fijn, zo’n natte prijs die ongeveer 3 uur duurt. Dit maakte de afdaling wel erg bruut. Vooral met een vaart van 36 km/h naar beneden toe, over de losse stenen, gaten en modder. Maar goed dat er geen getuigen waren, want dan had ik een draai om de oren gekregen. Wat een tocht!

Al die modder… tijd voor een bad. Sarah en ik zijn daarna dan ook samen met Marleen en haar vriend Erwin naar de kust gegaan voor een overnight duiktrip. Twee dagen op een boot de Golf van Thailand overgevaren, op zoek naar het gespuis onderwater. Ondanks het vele cyanide- en dynamietvissen is er gelukkig nog wel het een en ander overgebleven. De koralen hebben wel wat weg van de niet zo kleurrijke Nederlandse wateren, maar de slakken, vissen en zeesterren maken er een prachtige gekleurd feest van.

meer foto's te zien op klush-rakshots.com
Zes duiken tussen de nudibranches, pufferfishes, octopusjes en christmas tree worms … en we waren weer verfrist!

En dat had ik nodig ook, want ik ging direct door op een dolphin survey: Na een tocht van 5 uur van Sihanoukville naar Phnom Penh, 7 uur van Phnom Penh naar Kratie, en 1,5 uur van Kratie naar Sambok was ik dan eindelijk op plaatst van bestemming voor de Photo ID survey van 9 dagen op de Mekong. De volgende ochtend, na een nacht vol snurkende collega’s (zie foto) , slapen in een hangmat… en een vrachtwagen die om 4am op de klaxon vond te moeten gaan rammelen om te laten weten dat ‘ie in het dorp was gearriveerd… maar om 5h45 op gestaan voor de survey.

De Photo ID survey houdt in dat er van iedere dolfijn in de Mekong in Cambodja foto’s gemaakt worden van de rugvin; deze is als een vingerafdruk voor de mens, dus verschillend per individu. Hieraan kan iedere dolfijn herkend worden, en zo brengen we de grootte van de populatie in kaart. Met de boot zijn we de gebruikelijke route van Sambok naar de grens met Laos gevaren, en iedere centimeter omgespit/geroerd om een dolfijn te spotten. Drie uur lang in een dolphin pool ronddobberen om uiteindelijk drie dolfijnen te vinden. Je moet er wel geduld voor hebben ... Maar het geduld werd beloond: Dolfijnen die elkaar achterna zitten en uiteindelijk compleet uit het water omhoog springen. Geweldig!

foto gemaakt door CMDCP Cambodia
Normaliter zie je deze dolfijnen in groepjes van 4/5 dolfijnen. Maar nu is de periode van paren aangebroken, en zoeken ze elkaar op, waardoor we verschillende keren groepen van 12 stuks gezien hebben die zich als Razende Roelen door het water verplaatsten. Dat had ik voor geen goud willen missen! Ik heb het wel getroffen met dit werk, maar nu wordt het wel eens tijd dat er geld binnenkomt voor mijn onderzoek… maar wees niet ongerust – ik vermaak me nog steeds!

Tussendoor even Bangkok, en een filmfestivalletje over environmental conservation in Cambodja. Erg interessant om te zien wat er allemaal door de verschillende organisaties gedaan wordt op het gebied van bijvoorbeeld forest en fish conservation en anti-wildlife trading. Zo zien we dat Cambodja helaas nog verre van perfect is …

Sarah: En ik ben ook bezig hoor, met wereldvrede enzo… ;-) Ik ben vandaag naar Kampung Chhnang geweest (ja, al die namen ook) om een village dialogue van Youth for Peace bij te wonen. In deze dialoog worden jongeren en ouderen uit een bepaalde commune op het platteland bij elkaar gebracht. De ouderen vertellen over hun ervaringen tijdens de Khmer Rouge periode… de vreselijkste verhalen komen naar boven, en daarmee tranen, emoties, boosheid… want veel mensen hebben nooit meer gepraat over wat er toen is gebeurd – uit angst dat de Khmer Rouge nog ooit aan de macht zou komen, wraakgevoelens, of het willen vergeten… Dit is altijd wel spannend, want, zoals ook in de hele samenleving, Khmer Rouge, en niet-Khmer Rouge zitten door elkaar. En er zijn ook altijd mensen bij die zeggen nergens wat van gemerkt te hebben… Voor de jongeren is dit alles een hele openbaring, want thuis en op school wordt er nauwelijks gepraat over deze periode, en de verhalen die ze er wel over horen geloven ze vaak simpelweg niet eens…