Het Jaar van het Varken

Het is het jaar 2550, jaar van het varken, goed voor zakendoen! Cambodjanen hebben de gewoonte om elkaar met nieuwjaar nat te gooien. Natuurlijk vooral de buitenlanders, extra leuk om die van de fiets te zien vallen na de schok van een onverwachtse emmer koud water...
Ons nieuwjaarsvoornemen was om te vluchten van deze waterzooi, en zo'n 500 km verder op te gaan zitten, in de legendarische jungle van Mondolkiri.

Wat zijn die stokjes toch aan de kant van de rode, stoffige en hobbelige weg? Ze staan ook onder waslijnen, naast scholen en naast picknick plekjes? Je weet wel, gezellig, met de hele familie en veel rondrennende en spelende kindertjes? Om de tien a twintig meter weer een stokje, soms vier bij elkaar met rood of wit geverfde top, een rood vlaggetje of een omgekeerd flesje aan een boomtak. En toen kwam het bordje: Doodshoofd – Danger! Landmines! Die Safety & Security training heeft ons wel goed geleerd om alternatieve markeringen van landmijnen te herkennen, wat het twijfelachtige voordeel heeft dat we nu wéten dat we de komende uren tussen de landmijnen rijden...

voor personen die hier gaan komen; ga niet zomaar wat wandelen en onthoudt deze markeringen

Natuurlijk weten we allemaal dat Cambodja een van de landen is waar absurd veel mijnen zijn gelegd, en waar er nu nog heel veel liggen. De vooruitgang is dat sinds enkele jaren in ieder geval de weg mijn-vrij is gemaakt, maar wat daar allemaal in de rest van het land nog ligt... ongelofelijk. 'Nu liggen er nog maar een paar, vroeger was het veel erger', zegt een collega van mij uit Kratie, terwijl hij een anekdote vertelt over een man waarvan hij de arm afgeblazen zag worden... Het is maar wat je meevallen noemt.

'Waarom worden ze niet opgeruimd dan, als je toch weet waar ze liggen?' hoor ik jullie denken. Een geld kwestie natuurlijk. Het kost veel om een mijn op te ruimen. En maar een paar centen om er een te maken. Daarom worden ze nu, vandaag de dag, nog steeds gemaakt, en worden er elke dag in de wereld meer mijnen gelegd dan opgeruimd! Gekkenwerk!

Uiteindelijk bracht de tocht van 11 uur ons dan toch veilig in Sen Monorom. Onze rustplek voor de komende dagen was Nature Lodge – een onderkomen geheel back to nature waar we heerlijk konden genieten van de krekels en ander rond vliegend en springend gespuis. De reusachtige torren en kakkerlakken, van niet minder dan 7 cm grootte, vlogen je letterlijk om de oren. Dat is wel iedere keer weer even schrikken als er zo’n kamikaze insect recht op je gezicht af komt vliegen. Je hoort ze al schreeuwen – BANZAIIII!!!


En toen... twee dagen op een olifant door de jungle! Helemaal geweldig!! Wel even opletten, een olifant houdt geen rekening met laaghangende takken. Weet je trouwens wat een olifant doet als hij (zij) het warm krijgt en er is geen water in de buurt? Ze spuugt in haar slurf, en spuit het dan over zichzelf heen... en ze houdt nog steeds geen rekening met haar lifters...alsnog een Khmer nieuwjaar douche!



's Nachts het ware avontuur; cool, mogen wij in de hangmat??? Maar ja, zo'n hangmat is niet waterdicht, en toen om 12 uur de storm kwam... kortom, de hele nacht om een vuurtje gezeten, en geluisterd naar de waterval... Een eerste kennismaking met de ware jungle... bloedzuigers!!! Een dutje op de grond hebben we dus ook maar niet gewaagd...

Na helemaal natuurmens (lees: ongewassen, stoffig en stinkend, doch gelukkig) te zijn geworden, was het avontuur op de terugweg nog niet afgelopen; kapotte bus! Na een paar uur geloofden we de beloftes niet meer dat het maar een uurtje zou gaan duren, en zijn we opgepropt de achterbank van een Cambodjaans stel er vandoor gegaan, nog net op tijd om de bus van haar wielen te zien vallen...

de cashewnoot
Het nieuwe jaar brengt vast meer nieuwe spannende dingen!