Sarah, Angkor en 250 jongeren

Als je in Cambodja bent, is het bezoeken van de tempels van Angkor een vereiste – ze staan op de Cambodjaande vlag, en het complex is een grote, zo niet de enige bron van nationale trots. Een herinnering aan vervlogen tijden waarin de Khmer vooruit liepen op de rest van de regio, en misschien wel op de wereld, op cultureel, politiek en logistiek (i.e. irrigatie, bouwkunde etc.) vlak. Het feit dat wij er na negen maanden in Cambodja nog steeds niet waren geweest, wekte dan ook grote verbazing bij de meeste mensen... Maar vorige week was het dan zover: met 250 Cambodjaanse jongeren heb ik de steile trappen van Angkor Wat beklommen, en hónderden foto’s gemaakt – iedereen even op de foto voor de tempel; één foto alleen, en één foto met Sarah....

We waren met z’n allen in Siem Reap voor de jaarlijkse Peace Conference georganiseerd door Youth for Peace. Op 2 kilometer van Angkor Wat sliepen we in een groot schoolgebouw, op een houten plank, onder een dun dekentje, en 3.000 enorme en monsterlijke muggen per persoon. En toen kwam ik erachter... ik word oud... de tweede dag waren mijn ogen zo opgezwollen van gebrek aan slaap dat ik maar een zonnebril heb opgehouden...

De conferentie bestond uit speeches over allerlei sociale onderwerpen, afgewisseld met workshops over het schrijven van community newspapers, waarmee de jongeren werden gestimuleerd om hun eigen krantjes te maken, of artikelen aan te leveren voor bestaande kranten om informatie te verspreiden over problemen en oplossingen in hun eigen gemeenschappen. Ook was er een workshop over het maken van radio-programma’s (community radio), waarbij de jongeren leerden om bijvoorbeeld hoorspelen over sociale onderwerpen te maken en aan te leveren aan lokale radio-stations. Jullie kennen het vast nog wel – met geluidseffecten als krakende deuren, klakkende hakken, en waaiende wind... waar tussendoor onderwerpen als huiselijk geweld, drugs, of onderwijs aan de orde worden gesteld. Geinig!

Ook was daar Amanda om een art-workshop te doen met de jongeren – eindelijk eens iets anders: het afbeelden van de geeikte vredes/conflict symbolen waren taboe, zoals witte duiven, pistolen, regenbogen, Angok Wat en de Cambodjaanse vlag... meer over haar geweldige project op: www.peace-art-cambodia.blogspot.com.


Tijdens de conferentie hield ik me, met twee andere collega’s bezig met het publiceren van het dagelijkse conferentie-krantje, wat tegen een klein bedragje werd verkocht aan de jongeren. Vooral foto’s van in slaap gevallen vriendjes en vriendinnetjes waren een succes! Het betalen voor het krantje was niet zo’n succes, maar ach, dan maar gratis... Ook moest ik constant op mijn hoede zijn – als er een spreker uitvalt wil die nog wel eens onverwachts vervangen worden door mij, of als er een prijsje of een certificaat uitgereikt moet worden – dan hoor ik ineens mijn naam, een paar uitnodigende gebaren, en word ik het podium opgeduwd ...wat? ... wie heeft er gewonnen? En waarvoor dan...? Lachen voor de camera!

Iedereen vind het erg leuk, zo’n blanke dame als ik in hun midden, maar ook wel een beetje engig... Om naast mij (en/of Amanda) te gaan zitten vergt blijkbaar toch wel wat moed, en vaak werd er vooral veel gegiecheld. Al met al was ik na vijf dagen niet slapen, dansen, speechen, en proberen Khmer te verstaan tevreden, maar ook behoorlijk uitgeput...