P'chum Ben
Cambodjanen hebben grote families – Ze krijgen niet alleen vaak veel kinderen, en hebben dus veel broertjes, zusjes, kleinkinderen, (achter-)neefjes, en nichtjes, maar de families zijn ook hecht ver voorbij het punt dat wij Nederlanders onze familieleden zelfs nog maar kennen. Tenminste, ik ken mijn achter-achter-neefjes en nichtjes toch echt niet zo heel goed...
En het houdt niet op bij de levenden, ook aan de doden wordt gedacht – in het bijzonder tijdens P’chum Ben, de dag van de voorouders. P’chum Ben was afgelopen donderdag, en dat betekende dat heel Phnom Penh eropuit trok, naar de provincies van hun (voor-)ouders. Ze lieten een verlaten, en bijna spookachtige stad achter – de straten waren leeg, en de winkels en restaurantjes waren dicht.
Omdat wij natuurlijk geen familie hebben in de provincie, waren we uitgenodigd om met Sreipol, onze Khmer lerares, mee te gaan naar haar familie in Kampong Speu. Zo kwam het dus dat we op de Vespa zijn gestapt, en na een paar uur hobbelen (en hopen dat onze scooter het niet zou begeven) zaten we tussen de rijstvelden. Sreipols ouders wonen in een typisch houten Khmerhuis op palen, op hetzelfde erf als twee van Sreipols acht broers en zusjes, inclusief gezin. Onder, en rondom het huis worden de koeien, kippen en varkens gehouden. Achter het huis liggen de felgroene rijstvelden, inclusief een paar mooie grote mango bomen.
Rondhangen met de familie
Twee dagen hebben we kunnen zien hoe de familie rijsttaartjes kneedden, het eten klaarmaakten, de dieren verzorgden, vuurwerk afstaken (erg hard-knallende rotjes, die wij ze notabene zelf hadden gegeven), een beetje rondhingen en speelden. De dagen beginnen vroeg op het platteland (om 3 uur s’nachts naar de pagoda), maar vooruit - je ligt dan ook weer om zeven uur in bed. Zonder electriciteit lukt dat ook wel, je ziet geen hand voor ogen.
Baden tussen de lotussenl
Tijdens (en de dagen vóór) P’chum Ben mogen de monniken niet om eten bedelen, zoals ze dat normaal elke ochtend doen. Dus iedereen brengt eten naar de pagoda, voor de monniken én voor de voorouders. Ook werden de ouderen en de kinderen volgestopt met geld en cadeautjes. De kleine blokfluitjes die we op de gok hadden meegenomen waren een groot succes, en maakte dat het geknal van het vuurwerk, geblaf van de honden, gegil van de kinderen, gekraai van de hanen, en geknor van de varkens nu werd afgewisseld met continu gefluit... Na twee dagen sprongen we weer op de brommer terug naar Phnom Penh, overladen met kilo’s rijst en rijsttaartjes die ons van alle kanten nog even werd toegestopt. We gingen terug met de buik vol rijst (inclusief varkensvel, en kippestrotjes), en met het hoofd vol met de gastvrijheid van deze lieve familie...
In de pagoda
En het houdt niet op bij de levenden, ook aan de doden wordt gedacht – in het bijzonder tijdens P’chum Ben, de dag van de voorouders. P’chum Ben was afgelopen donderdag, en dat betekende dat heel Phnom Penh eropuit trok, naar de provincies van hun (voor-)ouders. Ze lieten een verlaten, en bijna spookachtige stad achter – de straten waren leeg, en de winkels en restaurantjes waren dicht.
Omdat wij natuurlijk geen familie hebben in de provincie, waren we uitgenodigd om met Sreipol, onze Khmer lerares, mee te gaan naar haar familie in Kampong Speu. Zo kwam het dus dat we op de Vespa zijn gestapt, en na een paar uur hobbelen (en hopen dat onze scooter het niet zou begeven) zaten we tussen de rijstvelden. Sreipols ouders wonen in een typisch houten Khmerhuis op palen, op hetzelfde erf als twee van Sreipols acht broers en zusjes, inclusief gezin. Onder, en rondom het huis worden de koeien, kippen en varkens gehouden. Achter het huis liggen de felgroene rijstvelden, inclusief een paar mooie grote mango bomen.
Twee dagen hebben we kunnen zien hoe de familie rijsttaartjes kneedden, het eten klaarmaakten, de dieren verzorgden, vuurwerk afstaken (erg hard-knallende rotjes, die wij ze notabene zelf hadden gegeven), een beetje rondhingen en speelden. De dagen beginnen vroeg op het platteland (om 3 uur s’nachts naar de pagoda), maar vooruit - je ligt dan ook weer om zeven uur in bed. Zonder electriciteit lukt dat ook wel, je ziet geen hand voor ogen.
Tijdens (en de dagen vóór) P’chum Ben mogen de monniken niet om eten bedelen, zoals ze dat normaal elke ochtend doen. Dus iedereen brengt eten naar de pagoda, voor de monniken én voor de voorouders. Ook werden de ouderen en de kinderen volgestopt met geld en cadeautjes. De kleine blokfluitjes die we op de gok hadden meegenomen waren een groot succes, en maakte dat het geknal van het vuurwerk, geblaf van de honden, gegil van de kinderen, gekraai van de hanen, en geknor van de varkens nu werd afgewisseld met continu gefluit... Na twee dagen sprongen we weer op de brommer terug naar Phnom Penh, overladen met kilo’s rijst en rijsttaartjes die ons van alle kanten nog even werd toegestopt. We gingen terug met de buik vol rijst (inclusief varkensvel, en kippestrotjes), en met het hoofd vol met de gastvrijheid van deze lieve familie...
posted by sarahbart at 11:35
1 Comments:
Hey Bart, yes, I am wise, not wise enough though. So, how was the birthday...31, man, you are getting old :-). I'm trying to read your blog entries, brushing up on my dutch...you have so many funny words...like zeggen...Hope you had a nice birthday!!
Post a Comment
<< Home