Koning Sihamoni van Cambodja

Van links naar rechts: Jeff Moons, David Pred, Koning Sihamoni, Sil Sineng en Sarah

Sarah overhandigt de koning een mandje gemaakt van plastic zakjes...

Scambodia

Cambodja, ook wel eens scambodia genoemd door de expats, het land van de nep en gecopieerde artikelen. Men maakt zich hier niet zo druk om de copyright wet. Vandaar dat je DVDs, CDs, boeken, Games, en andere zaken simpleweg al gecopieerd op de locale markt kan krijgen. Zelfs de grotere electronica als tv’s worden aan de lopende band gecopieerd door honderd en een onderdeeltjes in elkaar te zetten en een Sony frontje erop te plakken. Soms willen ze de naam van de fabricant nog wel eens veranderen in Phillips, Pionier of Sansyo.
Pas kocht ik op de markt een mes en ik vond het lemet toch een beetje slap vergeleken met het voorgaande mes dat ik gebruikte. Zelfs deze hadden ze nagemaakt. Toch niet zo goed. Zoek de verschillen.

R&R

Toen ik zeven maanden geleden begon te werken in Chamcar Bei, een afgelegen dorp in provincie Kep in Cambodja, dacht ik elke week een column te schrijven op deze blog. Ik zou zoveel meemaken dat ik zou willen schrijven en reflecteren over al mijn nieuwe interessante ervaringen. Blijkt dat even tegen te vallen als je moet werken met beperkte toegang tot electriciteit en Internet... En tijdens de paar uur generator ‘s avonds, moet er worden gekookt, kleren gewassen met de hand, of een wijntje worden gedronken.

Nu ben ik een klein weekje in Bangkok, met veel tijd om te zitten, lezen en prutsen aan mijn computer. ‘Rest & Recuperation’ noemen ze dat. Bijkomen en er even tussenuit ten goede van de mentale gezondheid. Normaliter voor mensen die bijvoorbeeld werken in Afghanistan of Sudan, maar in dit geval dus ook voor het dorp in Cambodja.

Wat is er mis met het dorp? Het dorp is niet te klein – 600 families, met zo’n 3.000 mensen. Geen electriciteit, geen stromend water, maar wel hier en daar een generator, en waterfilters. Een mooie pagoda op een heuvel, zonsondergangen over plassen met lotus bloemen, en de meest prachtige sterren hemels. Dus eigenlijk niks mis mee.

Maar werken en leven op één plek geeft nooit rust, vooral omdat ik zoveel wil doen op die plek en het vaak langzaam en moeizaam vooruit gaat. Dan zie ik werk problemen en frustraties vanuit de hangmat in mijn huis en verliest die hangmat tóch zijn ontspannende waarde.

Het blijft moeilijk te werken in een andere cultuur. Allereerst de taal barriere; mijn Khmer is redelijk maar toch zeker niet vloeiend. Mijn rol als buitenlander, vrouw en ‘de baas’ maakt het moeilijk om met collega’s en mensen uit het dorp contact te leggen op een enigszins dieper niveau. Dat voelt soms wat eenzaam. De laatste paar weken waren wat extra zwaar, vanwege het ongeluk van Dam, één van mijn directe collegas die nu nog steeds in coma ligt. Dat heeft natuurlijk effect op al mijn collega’s, die zich niet alleen verdrietig voelen, maar zich ook niet prettig voelen om te werken en te leven in het dorp – iets met Karma, ongeluk en bijgeloof. Afgelopen Vrijdag hebben we een aantal Buddhistische ceremonies gehouden voor goed geluk. Ik hoop dat het helpt.

Tijd dus voor wat R&R. En tijdens R&R tijd om eens na te denken over de dingen die ik wél leuk vind aan het werk. Het wonen in het dorp bijvoorbeeld. Als ik naar de markt ga (een verzameling van wat winkeltjes en stalletjes op een kruispunt van onverharde weggetjes) ga ik tanken (een liter benzine uit een Pepsi-fles) en komt de mevrouw die haar één jarige neefje Tito handkusjes naar mij laat blazen. De andere mevrouw (één van de woordvoerders van de voormalig Rode Khmer in het gebied) die voor haar winkel wat grint heeft neergelegd, en een terrasje heeft gemaakt met drie blauwe plastic stoeltje en een tafeltje. Daar koop ik een Colaatje en maak een babbeltje. Of ik koop een telefoonkaart bij de moeder van Chakrya, één van de jongeren die computer en dans lessen volgen via ons centrum. Ik praat met haar moeder over het feit dat Chakrya nu in Kampot woont, omdat haar leraar in Chamcar Bei ineens heeft besloten dat hij haar geen les meer wil geven.



De mensen op de markt vragen of ik mijn twee katten al heb teruggevonden die waren weggelopen. Iedereen weet daar op mysterieuze wijze van, heeft ze ergens gezien, en brengt verslag uit als ik op de markt kom. Uiteindelijk zijn ze teruggebracht door een paar jongetjes uit het dorp – gevangen op zo’n 3 km van ons huis, besmeurd en met verbrande snorharen. Nu voer ik ze Whiskas uit Phnom Penh ipv witte rijst. De meest duur-gevoerde, maar meest gelukkige katten van het land...

Leven zonder electriciteit en stromend water, in het midden van het platteland is de meest interessante ervaring van mijn leven tot nu toe. Wat heb ik eigenlijk nodig om prettig te kunnen leven, en wat heb ik tot nu toe gedacht dat ik nodig had? Wát een tijd levert het hebben van geen TV op! En wát een tijd kost het om water te halen, kleren te wassen, te koken etc...

Het werk zelf is interessant. Het is leuk om strategieën uit te denken. Hoe krijgen we voor elkaar dat mensen uit het dorp zelf meer verantwoordelijkheid nemen? Hoe steun en stimuleer je mensen dingen zelf te ondernemen, zonder eerst te kijken naar wat de organisatie voor hen kan doen? Wat is onze eigen rol in het ontwikkelings-proces? Hoe overtuig ik mijn collega’s ervan dat het niet altijd goed is om mensen uit het dorp zomaar dingen te geven als ze erom vragen? En dat ze input moeten vragen in plaats van zelf strategieen te bedenken?

Als ‘de baas’ krijg ik veel voor elkaar, maar ook veel voor mijn kiezen. Wat doe ik een van mijn staff zegt dat hij naar het dorp gaat, maar ik vermoed dat hij eigenlijk ergens een dutje gaat doen? Of als ik de hele tijd ‘bloep bloep’ hoort van Skype op een computer, maar ik nooit Skype op een van de computers open zie staan? Uitdagend dus om mechanismes te verzinnen waardoor je kan stimuleren en controleren dat mensen effectief werken. En die passen in Khmer cultuur natuurlijk. Of dat altijd lukt...? Nee, niet altijd. Maar goed, ik doe m’n best.

Toen ik ben begonnen met werken in Januari was een van de eerste dingen die ik heb gedaan het kantoor te verplaatsen naar het dorp, in plaats van 25 km verderop in Kep town. Ik heb gekeken naar de wijze waarop activiteiten werden uitgevoerd, en met mijn collega’s gemeenschaps structuren opgezet die zelf die activiteiten kunnen voortzetten. Maar er moet nog veel worden gecoached en getrained voordat er iets duurzaams ontstaat. En dus wil ik nu nog niet stoppen... ;-)

Groetjes vanuit Bangkok!

Het is allemaal niet voor niets

We wonen nu al bijna 2.5 jaar in Cambodja. Er zijn allerlei feiten berust op het gedrag van mensen die voor langere tijd in het buitenland hebben gewoond. De een zegt dat je na meer dan 3 of meer jaar in het buitenland gewoond te hebben je langzaam gaat vervreemden van je 'thuishaven', in ons geval dus Nederland. Nu trof ik op nu.nl (zo vervreemd ben ik nog niet, maar de 3 jaar zijn nog niet voorbij) een interessant ander feit aan.
Het is tevens een opdracht die je zelf even moet proberen. Succes.

Wonen in het buitenland maakt mensen creatiever
Uitgegeven: 24 april 2009 13:31
Laatst gewijzigd: 24 april 2009 13:31
AMSTERDAM - Mensen die een periode in het buitenland hebben gewoond, zijn beter in het bedenken van creatieve oplossingen voor problemen. Dat blijkt uit nieuw Amerikaans onderzoek.

Psychologen van de Kellogg School of Management in Evanston lieten studenten verschillende opdrachten maken, waarbij hun creativiteit werd getest.

Bij één zo'n opgave kregen de proefpersonen bijvoorbeeld een kaars, een doosje spijkers en wat lucifers, terwijl ze voor een tafel zaten waarop een kartonnen muur stond.

De opdracht was om de kaars aan de kartonnen muur te bevestigen en aan te steken, zonder dat er kaarsvet op het karton zou druppelen.

Ingeving
Studenten die een tijd in het buitenland hadden geleefd, brachten de test veel vaker tot een goed einde dan studenten zonder internationale ervaring.

Ook de lengte van het buitenlandse verblijf was van invloed. Hoe langer mensen in een vreemd land hadden gewoond, hoe groter de kans dat ze de juiste ingeving kregen.

Volgens de onderzoekers is het geen toeval dat mensen met buitenlandse woon- en werkervaring over het algemeen beter zijn in het bedenken van creatieve oplossingen.

Aanpassing
“Het onderzoek laat zien dat er een soort psychologische transformatie plaatsvindt als mensen zich in een vreemd land vestigen”, aldus onderzoeksleider Adam Galinsky. “Hun creativiteit groeit, waarschijnlijk doordat ze hun best moeten doen om zich aan te passen aan een nieuwe cultuur.”

© NU.nl/Dennis Rijnvis

Oplossing: Kaarshouder
De test met de kaars is maar op één manier op te lossen. Het doosje met spijkers moet worden geleegd. De doos kan dan als kaarshouder dienen en met spijkers aan de kartonnen wand worden bevestigd. Daarna kan de kaars worden aangestoken.

De verbazing

Soms vraag ik me toch wel eens af welk Nederlands opleiding-niveau gelijk staat aan dat van een universiteit in Cambodja.
Wat voor voor-opleiding moet je hebben gehad of wat is de moeilijkheidsgraad van het toelatingsexamen voordat je je eerste voetstappen over de drempel van de universiteit mag zetten? Vandaag kwam deze vraag wederom in me op door het volgende.

De student waarmee ik samenwerk, van wie de algemene chemie en chromatografie theorie kennis overigens best aardig is, stelde me vandaag de volgende vraag terwijl hij aandachtig naar de wereldkaart keek.

Student: 'Bart, where is the Netherlands?'
Bart: 'In Europe'
Student: ........student dacht na en keek naar de wereldkaart.
Bart: 'You know where Europe is?'
Student: ........nog steeds vollop aan het breinkraken…. 'No.'
Bart: 'You know where the Untited States are?'
Student: 'No.'
Bart: 'Didn't they teach you about world topography at primary school?'
Student: 'No, only Asian countries.'
Bart: 'Ok. So, can you point out where Asia is?'
Student: '..... I don't know.'
Bart: 'Ok. Here is Asia. There is Cambodia. Here is Africa, North America, South America, Central America, Australia, Europe. And here is the Netherlands.'
Student: 'oh, very small.'

Haha, de grappenmaker - toch zijn ze erg leergierig

Een nieuwe ervaring en uitdaging

Nu dat eind vorig jaar alle benodigde materialen in Cambodja aangekomen zijn kon ik dan eindelijk van start met de Laboratorium werkzaamheden. Voor diegene die even vergeten zijn wat mijn taak nu daadwerkelijk is bij WWF Cambodia een kleine update;

Sinds het Mekong Irrawaddy Dolphin Program van start is gegaan worden er nog altijd dode Irrawaddy dolfijnen aangetroffen. In eerste instantie werd aangenomen dat de oorzaak van deze sterfte de 'gill nets' zijn die lokale vissers gebruiken als een van de vele middelen om vis te vangen. Nu is het gebruik van deze netten al een aantal jaren verboden in het leefgebied van deze dolfijnen in de Mekong en het sterfte cijfer is nog altijd niet afgenomen. Een andere aanname voor de sterfte is vervuiling aangezien er aanzienlijke hoeveelheden organische verbindingen zoals PCB (Poly Chloorbifenyl) en DDT (DichloorDifenylTrichloorethaan), een insecticide, aangetroffen zijn in organen van enkele gestorven Irrawaddy dolfijnen. Door dit resultaat is het van groot belang te achterhalen hoe deze dolfijnen in contact staan of gekomen zijn met deze chemische verbindingen. Het project waar ik verantwoordelijk voor ben onderzoekt dan ook de aanwezigheid van deze beide stoffen in de leefomgeving en het voedsel van de dolfijnen. Vorig jaar ben ik samen met een 5-tal Cambodjanen, inclusief een aantal studenten van de Royal University of Phnom Penh, het veld in gegaan voor monstername. Ook dit jaar gaan we weer het veld in voor het verzamelen van een 2e set monsters. Deze monsters zal ik dan samen met de studenten gaan opwerken totdat ze geschikt zijn voor analyse met behulp van speciale apparatuur. Helaas zijn de laboratorium omstandigheden in Cambodja wat anders dan ik gewend was bij Akzo Nobel maar dit geeft een uitdagende doch soms frustrerende lading aan het werk. Vooralsnog zijn we dan ook erg druk met het implementeren van de methode en hopelijk binnen nu en 2 weken kunnen de monsters geanalyseerd worden. Hieronder een aantal foto's van het laboratorium waar ik werk en de matig prehistorische apparatuur.

Voorbehandeling van de sediment monsters
Het prikken van de oplossing in de machine
De naald
Aerial image van het research lab

Naast de gebruikelijke analyses is WWF ook van start gegaan met een sub-project binnen het Community Fisheries project; Water quality monitoring. Samen met de Duitse donor (WWF Duitsland) zijn we 8 dagen in Mondilkiri province geweest om een water quality monitoring training te geven aan community fisheries leden zodat zij in de toekomst metingen kunnen verrichten in de Srepok river. Ik verzorgde de chemische kant van de metingen en Petr Obrdlik de biologische kant. De community leden waren erg geinteresserd in deze activiteit en hopleijk kunnen ze dit straks zelfstandig voortzetten.

Hoe kan ik water kwaliteit meten; de uitleg.
Op zoek naar de kleine water beestjes.
Kleuren geven de mate van vervuiling aan.

Cambodja vanuit het water